We zullen verder gaan waar we gebleven zijn: de full moon party!
Wegens ziekte is Roy niet meegegaan, dus wij vertrokken met z'n 4en richting koh Phangan, met nieuwe aangeschafte kleding die niet zoveel waarde voor ons had, omdat wij wisten dat je er wel eens erg vies zou kunnen worden.
We hadden al gehoord dat veel mensen op dat feest met blacklightverf in de weer gaan.
Dat was uiteindelijk maar goed ook, want ik had 6 potjes verf gevonden en ben lekker los gegaan op iedereen!
En op onze nieuwe witte kleding was dit goed te zien!
Vanaf de aankomst op het eiland was het gelijk al gekkenhuis: op de weg naar het strand stonden ontelbaar veel kraampjes waar je de welbekende buckets kon halen!
Een bucket is een emmertje van een liter die half om half gevuld is met drank en cola, die ze overal schreeuwend aan boden.
Wij namen onze eerste bucket en vervolgden onze weg naar het strand waar het grote feest plaats zou vinden.
Bij aankomst keken we onze ogen uit: superveel mensen op het lange strand met overal harde muziek en vuurshows voor elke tent.
Een bekende show is hier om in een brandend touw van ongeveer 10 meter te gaan touwtje springen.
Erg grappig om te zien dat vooral de mensen met een borrel op dat doen en dus vaak worden geraakt door het touw!
Ook stond er een hoge glijbaan opgesteld en wij bedachten dat het misschien wel leuk zou zijn om daar vanaf te gaan.
Alleen kwamen we er achter dat het een waterglijbaan was en dus hebben we de rest van de avond met natte broek/jurk gelopen.
Verder hebben we een erg leuke avond gehad en hebben Ronald en ik na de 2e bucket snel even een powernapje op het strand gemaakt, zodat we de rest van de nacht weer door konden.
Na een geweldige nacht te hebben gehad werden we om 6 uur werden we weer verwacht bij de ferry die ons terug bracht naar koh Tao. Gelukkig hebben we deze ferry wel goed overleefd. In elke bucket gooien ze namelijk de thaise Red Bull die iets anders is dan de Nederlandse en waar je maag ook redelijk van slag van raakt, dit was ook de rede waarom Roy zich niet zo goed voelde. bij aankomst zijn we onss bed in gedoken en hebben tot het einde van de middag geslapen.
De dag erna zijn we naar Ko Nang Yuan geweest, 2 klein eilandjes/nationaal park waar je over een zandbank van het ene naar het andere eiland kan lopen.
Alleen op het moment dat wij er waren was het vloed waardoor we met onze tassen op het hoofd door het water zijn gelopen.
We hebben het eiland beklommen tot het hoogste punt, waar je alles kon overzien en super mooie foto's kon maken.
Eenmaal beneden zijn we de zee in gegaan om te snorkelen en hebben we nog wat mooie vissen gezien.
De volgende dag hebben we ons klaargemaakt voor de rit met de nachtboot, dit houd in: een ferry met matrasjes van 60 cm breed en zoveel mogelijk in een ruimte, om een tocht van 8 uur richting het mooiste eiland van Thailand te maken: Koh Phi Phi.
Bij aankomst viel dit mooie beeld wat tegen, ik denk dat dit door de regen kwam.
Snel naar onze bungalows gegaan en maar wachten tot het droog werd.
's Avonds klaarde het op en zijn we wat gaan eten en een drankje gaan doen bij 1 van de vele barretjes aan het strand, waar ook weer veel vuurshows plaatsvonden.
Leuke avond met 1 minpuntje: edward is op mysterieuze wijze gerold en al het geld van die avond is gestolen!
Gelukkig was het niet al te veel, maar toch jammer natuurlijk.

De 2e dag was het gelukkig mooi weer en konden we zien hoe mooi het eiland eigenlijk is.
Het strand ligt in een baai en het water is helder.
Eenmaal het water ingaande viel dit dan wel weer tegen, omdat er allerlei drab in de zee dreef.
Roy en Edward besloten op aanraden van The Lonely planet op zoek te gaan naar Monkey beach en huurde een kano.
Bij terugkomst hadden zij veel foto's te laten zien en waren ook Ronald en ik erg benieuwd geworden. De volgende dag zijn we dus met z'n 4en richting Monkey beach gegaan.
Dit strand was nóg mooier en het water was hier zo helder dat je je eigen voeten kon zien in het parelwitte zand.
En het leukste was: er liepen wilde apen over het strand!
Hier waren wij op voorbereid door een tros bananen mee te nemen.
Tijdens het apen voeren waren ze Ronald te slim af: Ze waren meer gëinteresseerd in de grote bananen achter zijn rug, dan de kleine stukjes die hij ze aan het voeren was!
Nadat de aapjes voldaan waren, zijn wij weer terug gekano't.
De laatste dag op het eiland hebben wij een snorkeltocht gedaan.
We gingen met een longtailboat naar Phi Phi Lae, een kleiner eilandje naast Koh phi phi (Don).
Hier gingen we naar baaitjes om te snorkelen, maar het hoogtepunt was toch wel Maya beach, waar ook de film ‘'The beach'' is opgenomen.
Dit was echt het mooiste strand wat we ooit hebben gezien!
Na er een uurtje te zijn geweest, zijn we naar een kleiner apenstrandje geweest, waar de apen wat ondankbaar waren qua eten, omdat ze de hele dag door al worden volgepropt door mensen die met deze tocht (trossen) bananen kwamen voeren.

De volgende dag zijn we in de middag vertrokken om een 20 uur durende tocht richting Kanchanaburi te maken.
De reis liep voorspoediger dan gepland en we waren dus vroeger aangekomen dan gedacht.
Vrije tijd, dus tijd voor een Thaise massage!
Even lekker ontspannen, dachten we, maar dit liep toch even anders dan verwacht!
We kregen een soort van ziekenhuispakje aan en moesten gaan liggen op matrassen op de grond.
Alle spieren werden stevig losgemasseerd, maar tijdens de massage werd er door de masseuses gewoon gsms't en gebeld, zodat er verder werd gemasseerd met 1 hand.
Niet echt een ontspannen sfeertje dus.
De masseuse van Ronald is zelfs weggelopen voor andere zaken en kwam pas na 10 minuten weer terug!
Achteraf een grappige ervaring, maar niet wat je wat je ervan verwacht.

De dag erna zouden we scooters huren om naar een waterval te gaan.
Edward zou wat later komen, want die had nog wat zaken af te handelen omdat hij zijn paspoort ergens is kwijtgeraakt!
Dus wij vertrokken met z'n 4en naar de watervallen.
Na een onopgemerkte tankstop van Ronald en mij, zijn Roy en Jeroen ons voorbijgereden en hebben we ze nooit meer terug gevonden.
Bij een splitsing stonden 2 borden met watervallen, en omdat wij de naam van de grote waterval niet wisten, zijn we maar op de gok naar Sayok Noi Waterfall gegaan.
Oke, verkeerd gegokt!
We kwamen aan bij een mini waterval wat ook als ornament in je tuin had kunnen staan.
We besloten om naar boven te klimmen om te kijken waar de waterval begon, maar dat hebben we nooit kunnen vinden, ik denk dat we al te hoog waren.
Toch even zwemmen en toen richting ‘the bridge over the river kwai'.
Vast een bijzondere brug, als je de geschiedenis er achter weet, maar wij hebben ons er niet erg in verdiept en vonden het dus ook niet erg bijzonder.
Maar we kunnen hem wel weer afvinken op onze checklist!
Bij het appartement aangekomen, troffen we de rest van de groep aan die wel een mooie waterval hebben gezien. Deze 'Erawan' waterval bestond uit 7 niveaus en vanaf de foto's te zien hebben wij nog duidelijker de verkeerde waterval gekozen.
's Avonds is Edward vertrokken naar Bangkok, om de volgende dag bij de Nederlandse ambassade zijn noodpaspoort aan te vragen.
Wij volgden de dag erna om vanaf Bangkok de trein te pakken richting Chiang Mai.
En dat is waar we nu zitten, of eigenlijk liggen.
Een trein met 4 bedden in een coupé en een ‘gezellig' barretje waar je wat kan drinken.
Dit alles boven verwachtingen, want van de 3 klasses die je kon boeken, hadden wij 2e klas genomen, waarbij we verwachtten dat we zitplaatsen hadden.
Maar nu ik dit verhaal typ lig ik nog lekker in mijn treinbedje mijnn american breakfast op bed te nuttigen! Deze werd geserveerd door een overenthousiaste homo genaamd Sammy.
Over 2 uurtjes komen we aan op onze eindbestemming en gaan we weer een nieuw avontuur in!

Tot snel(hopen we)!
Groetjes,
Ronald, Edward, Jeroen, Roy en Kim